DAYATMALARDA KAYBOLMAYA DİRENMEK...

    
    Neden hep kısıtlanıyorum. Yapmak istediklerimi yapmamıyorum. Önüme hep bir engel, bir sorun çıkıyor.

    Neden bir arkadaşımın yanında olmak istiyorsam annem, kardeşlerim ya da diğer kişiler niye yorum yapıyorlar, her zaman beraber olunmaz ki diyorlar. Sanki her zaman berabermişiz gibi.

    Ben arkadaşlarımla uzun zamandır böyle zamanlar geçirmemiştim. Böyle mutlu olduğum zamanlar olmuyordu uzun süredir.

    Çok mu iyi oluyordu acaba beni yargılayanlara soruyorum? Evden işe, işten eve gidip gelirken hiç sorun yoktu değil mi? Nasıl olsa ben hep evde olurdum. Ama görmüyorlar mı acaba ben öyle tek düze yaşarken mutsuzum. Sonra niye kaşların hep çatık dolaşıyorsun diye soruyorlar. Niye acaba? Mutsuzluk katsayım tavan yaptığı için olmasın.

    Bir gerçek var yani bence böyle. Katılan ya da katılmayan olabilir. İnsan ailesinden daha kolay anlatır içindekilerini arkadaşına, hele ki bu arkadaş en yakın arkadaşınsa. Sen onun herşeyini bilirsin, o senin. Sizin de ailenizin bilmediği ama arkadaşlarınızın bildiği şeyleriniz yok mudur?

    Neymiş bu aralar çok dışardaymışım. Ya olacağım tamam mı çünkü bunaldım artık bunaldııııım. Ama bunu farketmek yerine benim bu aralar çok dışarı çıkmamı farkediyorlar.

    Dedim zaten bundan sonra böyle. Ses çıkarmadım, gereğinden fazla fedakarlık yaptım da ne oldu? Bana şiddetli baş ağrıları olarak geri döndü.

    Niye yüzün asık diye soran kardeşlerim, başım ağrıyor onun için dediğimde zaten seninde hep başın ağrıyor dedikleri zaman acaba benim bu baş ağrımın mutsuzluğumdan kaynaklandığını bilmemiyorlar mı? Demek ki anlamıyorlar, bilemiyorlar. Bilseler bana bu kadar yüklenirler miydi?...