İKİZ KARDEŞLERE ABLA OLMA SANATI...

     Anlayamıyorum. Anlamıyorum. Anlamıyoruuuuuuum. Niye insalara isteklerimi anlatamıyorum. Ben mi anlatamıyorum, onlar mı anlamıyor ya da anlamamak işlerine mi geliyor?

     Evde, okulda, işte, heryerde niye böyle. Sabah evden kavga ederek çıktım. Annemle kardeşlerimle kavga ettim. Ya ben mi anlatamıyorum onlar mı anlamak istemiyor. Benim eşyalarım niye benim koyduğum yerde kalmıyor. Ya onu ben aldım değil mi ben. Hatta muhtemelen başıma gelecek olanları bildiğim için kendime aldığımdan onlara da almıştım. Ama yok kendinin ki biter bana dadanırlar. Ya tamam kullansın. Kullanmasınlar demiyorum. Ama aldığı gibi bıraksın. Eşyalarım kıymetlidir, düzenli kullanırım. Ama yooook benim kardeşlerimde onun zerresi yok. Mahvediyorlar. Sabah bağırdım yeter artık niye benim dediklerim dinlenmiyor, aldıklarını aldıkları yerine koyulmuyor diye. Annem de bana haklısın diyeceği yerde onlar öyle, kabul et dedi. Benim şarteller attı. Ya kendi eşyalarına nasıl davrandıkları beni ilgilendirmez. Ama ben sabah sabah hem eşyamı arayacağım, hem de eşyamı şaftı kaymış bi şekilde mi bulacağım her zaman. Sonra ben gittiğim zaman göreceksiniz, değerimi o zaman anlayacaksınız diyorum o zamanda anne bu kızın evden gitmeyi, evlenmeyi kafasına koymuş diyorlar. :( Sonra akşam üstü hiç bi şey olmamış gibi abloş ne yapıyorsun diye telefon açıyorlar. Kızmaya devam etsem suratsız abla oluyorum, devam etmesem isteklerim hiç bir zaman benim istediğim doğrultuda gerçekleşmiyor. :(

     Ya insanın ikiz kardeşi olması çok zor. Bi de tek yumurta ikizi halimi siz düşünün artık. :( Aranızdaki yaş farkı azsa daha da zor. Benim ikiz kız kardeşlerimle 1 buçuk yaş var. Kardeşlerimi çok seviyorum ama beni çok yoruyorlar. Bazen gerçekten bunaldığımı, nefes alamadığımı hissediyorum. Bi yerlere kaçmak bi kaç gün kafa dinlemek istiyorum onu da yapamıyorum Ne yapacağım bilmiyorum. :(