YA PAYINA DÜŞEN KEDERİ PARLATACAKSIN YADA ÖMRÜNLE İYİ GEÇİNMEYE BAKACAKSIN. İKİNCİSİNİ TERCİH EDERSİN UMARIM...

                      

     Çok şey mi istiyoruz diye düşünüyorum bazen. Dışardan insanlar baktığında mutlu olacak şeylere sahipsindir aslında. Evin, ailen, önce okulun, şimdi işin... Çoğu insanın olmasını isteyeceği şekildedir. Sağlıklısındır. Bazı insanların herşeyi vardır ama sağlıkları yoktur. Hayattan zevk alamazlar.

     Aslında dediğim gibi. Dışardan baktığında herşeye sahipsindir.Ama aslında hiçbirşeyin yoktur. Çünkü mutlu değilsindir. Mutlu olmayacak neyin var. Yediğin önünde, yemediğin arkanda der insanlar. Ama öyle değildir.

     Sırf okul zamanı eve yük olmamak için fazla gezip tozmamışsındır. Ne de olsa herşey para. Tasarruf etmek gereklidir. Evde oturursun. Annene yardım etmek için okuldan doğru eve gidersin.Ya da okula gitmeden önce daha erken kalkar evi temizler, siler süpürürsün. Sırf annen yorulmasın diye.

     Düşünürsün, hayal edersin. Okul bitip de kendi paranı kazanmaya başlayınca yaparım, o zaman ertelemem gerekmez dersin. Ama yine olmaz. Evin geçim derdi binmiştir omuzlarına. Gezmek nerede. Zorunlu olan ihtiyaçlarını alırken bile suçluluk hissetmeye başlarsın. Sanki onları fuzuli alıyormuşsun gibi. Bir suçluluk psikolojisi çöker üzerine.

     Ama evdeki herkes aslında senin gibi davranmaz. Gezer, tozar. Kafasına göre harcar. Birşey demeye hakkın yok diye düşünürsün. Sen zamanında onları düşündün. Gezmedin, yapmak istediklerini yapmadın, ama o seni düşünmek zorunda değil.

     Yaşamak istediğin şeyleri yaşayamaz, karşındaki insana söylemek istediklerin şeyleri söyleyemezsin. Söylersen belki bi şeyler olacak ve planlar yapmaya başlayacaksınızdır. İleriye dönük planlar yapmak istersin. Hayat bu herkes bi gün kendi yuvasını kurup gidecektir. Ama sen onu bile düşünürken suçluluk hissdersin. Aileni şimdi bırakamazsın, şimdi kendi başına olamazsın diye düşünürsün yine. 

      Böyle böyle yılların geçmiştir. Herkes kendi hayatını kurmuştur. Ama sen diğerlerinin hayatını kurmasına yardım etmek için kendi hayatını kurmaya vaktin ve gücün kalmamaıştır. Onları yalnız bırakamam dediğin ailenin fertlerinin herbiri seni yalnız bırakmayı düşünmeden kendi hayatlarını kurmuştur. Ama sen seçmişsindir bunu. Belki isteyerek, belki istemeyerek. Ama sen seçmişsindir. Mutsuz bir hayat yaşamayı sen seçmişsindir.

     Böyle mutsuz bir hayatı yaşamak istemiyorsan; yapmak istediklerini yap, birini mi seviyorsun söyle, birinin yaptıklarından hoşlanmıyor musun karşındakiinin kırılmayacağı dille ona bu durumu anlat, birisini özledin mi yanına git, bağıra bağıra ağlamak mı istiyorsun kimseyi umursama ağla, kahkaha mı atmak istiyorsun at bırak senin hakkında ne düşünürlerse düşünsünler. Zaten insanlar, diğerleri hakkımda ne der diye yapmak istemedikleri şeyleri yaptıkları için mutsuz olmuyorlar mı? Karşındakini mutlu etmek için kendileri mutsuz oluyorlar.

     Şimdiye kadar hep böyle yaşadın. Ama bundan sonra insanlar farklı bir sen görecekler. Belki çok şaşıracak, belki kızacak bekli de çok hoşlarına gidecek. Hiçbirini umursama ve mutlu olmaya bak.    Hayat; mutsuz bir yaşamı yaşarken çok acı verici ama mutlu iken çok eğlenceli.  

     Bi söz vardı okuduğum. Ya payına düşen kederi parlatacaksın yada ömrünle iyi geçinmeye bakacaksın. İkincisini tercih edersin umarım...