ARTIK...

                

Uyunmamış gecelerin sabahındayım.

Uyku girmiyor gözlerime.

Oysa bir zamanlar uyku en büyük dostum, sıkışınca kaçtığım en yakın durağımdı.

Şimdiyse bana düşman. Neden böyle oldu onu da anlamıyorum.

Tamam ben eski ben değilim.

Belki de o, eski beni seviyordu ve birşeylerden kaçmak istediğim zaman uykunun kollarına kendimi bıraktığımda onun için hiç itiraz etmiyordu.

Ama artık ne kadar kapısına gidersem gideyim, önünde sabahlara kadar ağlasam da beni o kapıdan içeri almıyor.

Galiba bu yeni ben'i herkes gibi uyku'm da sevmedi.

Ama bir bilseler bu değişim benim elimde değil ki. Ben isteyerek değişmedim.

Eskiye göre daha sinirli, daha tahammülsüz olmamın sebebi ne bilmiyorum.

Ama artık böyleyim. Ve eskisi gibi olmak istiyor muyum o da ayrı bir soru.

Ve galiba bu sorunun cevab da hayır...

Şimdiye kadar kimseyi üzmemeye çalıştım da ne oldu.

Koskoca bir HİÇ...

Bundan dolayı artık eskisi gibi olmayacağım.

Aslında beni yeni tanıyan insanlar için bir sorun yok. Herkeste olabilecek kadar asabiyet içeriyorum.

Ama bundan öncesinde hiç olmamış olduğu için şimdi bu durumumu yadırgıyorlar.

Ama cidden bundan sonra böyleyim.

Gitmek istediğim yere gidecek, yanında olmak istediğim insanların yanında olacak, yapmak istediğim şeyleri yapacağım.

Kısaca artık BEN olacağım...