SADECE YAZMAK...

Uzun süredir yazı yazmamışım. Kendime küslüğüm kaleme küslüğüme dönüşmüş. Yazmadığım zamanlarda kendimi kimseye anlatamadığımı fark eder tekrar yazmaya başlarım. Yine öyle oldu. Tekrar yazmaya başlayınca yazmayı ve anlatmayı özellikle de hayal etmeyi ne çok sevdiğimi hatırlıyorum. Tüm insanlar bunu yapar ya da ihtiyaç duyarlar. Bir şekilde anlatmak, anlaşılmak isteriz. Yazmak bu yüzden kendimi iyi hissettirir. Çünkü başka türlü kendimizi ya da dünyamızı anlatabildiğime inanmıyorum ya da en azından benim için durum böyle. 

Konuşmak da güzeldir; özellikle kadınlar için ayrı bir yeri vardır ama insanların sizi dinlediğine ya da dinlediklerinden ne anladıklarını nerden bilebiliriz! Oysa insanlar okurken daha itinalıdırlar. En azından ben böyle olduğunu düşünüyorum. Yazı dilsiz konuşmadır.

Bu konuşmalarda en çok kırılganlığım çıkar su üstüne. Yalnızlığım hayal dünyam arasında kaybolur gider. Yaşamak istediklerim karakterler sayesinde yaşanır ve mutluluğum kelimeler arasında çoğalır. Yazmak tutkudur, bağımlılıktır, ihtiyaçtır kimisine de ekmek parası… Ama bence yazmak aynada kendine bakmaktır.