KALPTE YANAN SON MUM...

Neden bırakıp gittin ki?
Oysa daha yaşayacağımız ne çok şey vardı.
Daha hiç bişey yaşamamıştık ki biz.
Daha sen dede olacaktın.
Beyaz saçlı, huysuz ama çok tatlı bir dede.
Daha damatların, gelinlerin olacaktı.
Daha Allah'ın emri ile beni ilk gözağrını, kız kardeşlerimi isteyeceklerdi senden.
Benim gelin kuşağımı kim bağlayacak şimdi dualarla?
Bizim veli toplantılarımıza hiç gidememiştin hayat telaşından.
Tam da emeklilik yaşına denk gelen bizim ufaklığın veli toplantılarına gidecektin daha.
Kızacaktın ona neden yaramazlık yaptın diye.
Daha biz seninle tatillere gidecektik.
Ben ısmarlayacaktım size tatili.
Ne de olsa artık iş sahibi oldum. Ailemi ben götürecektim tatile.
Ömrün boyunca hiç tatil yapamamıştık iş güç derken.
Ama yapacaktık be elbet bigün yapacaktık.
Sonra biz kendi işimizi kuracaktık. Ofis açacaktık kendimize. Mühendislik ofisi. Kardeşler hep birlikte. Sende gelecektin ofisimize. Sana özel masa olacaktı.
Ama olmadı...
Biz tatillere gideceğiz, okullar bitireceğiz, evleneceğiz, çocuklarımız olacak, işler kuracağız ama hep bir eksiğimiz olacak...
SEN...
Sen olmayacaksın yanımızda.
Bir yanımız hep buruk olacak.
Ne yapalım bizde böyle yaşamaya alışacağız, alışmak istemesekte alışamasakta alışmış gibi yapacağız.
Televizyonda baba ile ilgili şeyler olduğunda sırf  bizim küçük üzülmesin diye kanalları değiştirmeye devam edeceğiz.
Daha çok küçük baba o. Daha 6 yaşında.
Senin adın geçti mi gözlerimiz dolmaya devam edecek.
Ama yaşayacağız.
Derler ya sevdiğin birini kaybettiğinde kalbinde o gün kırk mum yanarmış. Her geçen gün biri sönermiş. Ama tek bir mum asla sönmezmiş.
O mum usul usul yanmaya devam edermiş.
Yandıkça da sevdiğini kaybedenin kalbini yakmaya devam edermiş.
Ne yapalım biz o kalbimizi yakan mumla yaşayacağız.
Bugün doğum günün.
Sensiz geçen ikinci doğum günün...
Ama sen rahat uyu babacım.
Dualarımızla hep yanındayız.
Seninde hep bizim yanımızda olduğunu biliyorum.
Doğum günün kutlu olsun.
                                          İlkgözağrın...