KÜÇÜK KIZ VE BABASI...

Ne çok severdi babasını. Kızı babasının bitanesiydi, babası da kızının bitanesi. Annesini de çok severdi ama babasını bir ayrı severdi. 

Ona bisiklete binmeyi babası öğretmişti. Her gün babası ile bisikletlerine binip tepeleri aşarak gittikleri bir göl vardı. Onun kenarına kadar gelir gölü izlerlerdi baba kız. Babası ile göl kearına gidecekleri günleri iple çekerdi küçük kız.

Sonra bi gün babası o gölün kenarında duran küçük bir sandala bindi ve gitti. Küçük kız göl kenarında tek başına kalmıştı. Akşama kadar bekledi ama babası geri gelmedi. Hep ufka baktı belki babasının bindiği sandalı görür diye ama geri gelmedi o akşam babası. Babası ile birlikte geldiği yolu tek başına geri döndü.

Küçük kız büyümüştü ama sürekli bisikleti ile o göl kenarına belki babam bugün geri gelir umudu ile gidiyor akşama kadar ufku gözlüyordu görünen sandal var mı diye. Bazen bi kaç sandal görünüyor seviniyordu önce ama sonra anlıyor ki o sandallardan hiçbirinin içinde babası yok. Büyüyor küçük kız, evleniyor. Çocukları oluyor. Eşi ve çocukları ile de geliyor o göl kenarına. Ama yok, gelen giden yok. Babası gittiği yerden dönmüyor bir türlü.

Sonra o küçük kız yaşlanıyor. Artık dizlerinde bisikleti sürecek dermanı olmasa da bisikletini hiç yanından ayırmıyor. O babası ile olan tek bağı. Yıllar geçip küçük kız yaşlanırken, o babasının gittiği gölde yaşlanmış olsa gerek artık suyu yok. Eskiden gölün olduğu o yerde şimdi toprak çatlak çatlak. Yaşlanmış olan o küçük kız, o kuru göl zemininin üzerinde yürümeye başlıyor. Gidiyor gidiyor gidiyor. Uzun uzun gittikten sonra, bir sandala rastlıyor. Göl kuruyunca vaktinde suyun dibine gömülen sandal şimdi gün yüzüne çıkmış. O sandalın içine kıvrılıp yatıyor yaşlı küçük kız. Sonsuz uykusuna, aslında sonsuzluk uykusuna yatıyor. O uyuyup bu dünyanın kapıları kapanınca, sonsuz ömür olan diğer hayatın kapıları açılıyor ve kapıda onu babası karşılıyor. O da çok özlemiş kızını. Babasının yanında iki bisiklet var ikisi de bisikletlerine binip uzaklara çok uzaklara gidiyorlar...