KAPILAR VE ANAHTAR...

                                                                                  

Koşuyor. Bir o yana bir bu yana gidiyor. Düşüyor. Tekar kalkıyor. Tekrar düşüyor.

Etrafındaki bütün kapıları deniyor ama olmuyor işte elindeki anahtar hiçbir kapıya uymuyor.

Anahtar hiçbir kapıyı açmıyor, açamıyor.

Oysa o kapıları açabilmek için, onu ışığa kavuşturacak olan kapıyı bulup o eşikten geçebilmek için ne kadarda bekledi, uğraştı, çaba sarfetti...

Kapıların yollarındaki engelleri aşmaya çalıştı.

Bunca çaba neden?

Tabi ki onu ışığa kavuşturacak olan kapıyı bulabilmek için...

Bir kapıyı denedi olmadı, diğerini denedi olmadı, kapıların yollarındaki dikenler kollarına, ayaklarına battı, her yeri al al kan oldu ama pes etmedi.

Bazı kapıların yolları çamurla kaplıydı. Bazısının önü kar kıyamet, kimisinin ki çiçekli...

Hepsi yanıltmaca, aldatmaca...

Bütün kapılar o kadar heybetliydi ki, biri haricinde.

Düşündü, o kadar güzel şeyler, o saf ışığık bu kötü, küçük, eski kapının arkasında olamaz herhalde dedi ve yanıldı.

Boşa zaman harcadı, yoruldu, yıprandı.

O heybetli koca koca kapılar boş çıktı, boşa hayal ve umut...

Ama en sonunda buldu.

En olmaz dediği, hiç yüzüne dahi bakmadığı o kapıyı denemek istedi.

Kilidi yuvasına soktu...

Evet işte oldu kapı açıldı.

Gözlerine inanamıyordu.

Yorgunluktan, en çok da mutluluktan kapının eşiğine oturdu ağladı, ağladı, ağladı...

 

 

Saatin alarmı çaldı. Saat 7 olmuştu. Dün gece dua edip yatmıştı. Allah'ım ben ne yapacağım ne olur bana bir yol göster diye. Öyle dua ederken uyuyakalmıştı ve o rüyayı görmüştü.Artık ne yapacağını çok iyi biliyordu. Üç kere aynı şeyi tekrarladı: Teşekkür Ederim Allah'ım. Teşekkür Ederim Allah'ım. Teşekkür Ederim Allah'ım...Çok mutluydu. O alması gereken mesajı almıştı....