27 Ocak 2013 Pazar

GÖZYAŞLARINA ENGEL OLAMAMAK...

Yalnızlık…
Koca bir şehir dolusu insan çevrenizi sarmalamışken, gözyaşlarınızın tane tane yanaklarınızdan kot pantolonunuza düşmesi…
Minibüste ayakta duran ablanın size acıyan gözlerle bakması, minibüsten indikten sonra bile etraftaki esnafların size bakması ve siz içinizden, “sus, sus” diye naralar atarken gözyaşlarınızın işi inada bindirip daha da çoşması…
Sanki bazen her şey kontrolümüz altındadır fakat, vücudumuzdan akan bir şeyi bile kontrol altına alamayız çoğu zaman.
Eve adımınızı attığınızda gözleriniz kıpkırmızıdır ve evdekiler sebebini sorduğunda yine hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlanılır; odaya kaçılır.
Yatağa uzanılır, yastık sırılsıklam ıslanır...

10 yorum:

  1. Ama Bahar, ama olmadıki şimdi..Ama üzüldüm ben daha az önce sayfama yaptığın yoruma kahkahalar atarken..Sen yalnız falan değilsin ben varım, bizler varız..
    Lütfen...:(:(:(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ABLAM MERAK ETME ŞİMDİ İYİYİM GEÇEN GÜNLERDE BÖYLEYDİM.
      ŞİMDİ DAHA İYİYİM MERAK ETME.
      BANA ÖYLE ARADA GELİYORLAR. :)

      Sil
  2. Tamam canım ağlamak rahatlatır..Ağla ama üzülme yani üzülmemek elde değilde çok uzun sürmesin..Gözlerinden öptüm seni..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. her zamanki gibi tavsiyelerine uyacağım ablam benim :)

      Sil
  3. ama ama zaten fenayım gözlerim doldu iyice :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ağlama ya boşver geçiyor herşey...
      o zaman sen benim a moment to remember yazımı hiç okuma olur mu daha kötü olma canım

      Sil