UZUUUUUUN KUYRUKLARDA BEKLEMEK...

Bir trenin camından dışarı bakıyorum. Ama öyle tıngır mıngır, dumanını savura savura giden bir tren değil. Herşeyde olduğu gibi trende zamana ayak uydurdu ve artık yavaş yavaş kara trenlerin yerinş hızlı trenler alıyor. En azından büyükşehirlerde bu durum böyle.

İşte öyle camdan dışarı bakıyorum dediysemde dışarıyı seyredemiyorum. Zaten bozuk olan gözlerim o hızı takip etmeye dayanamaz :) Bende fırsat bu fırsat bi şeyler yazayım dedim. Uzuuuuuun ve yorucu bir günün akşamında ankaradan konyaya gidiyorum. Artık çoğu kişi biliyordur benim maden mühendisi olduğumu. Bizim meslekte nisan ayında ve genellikle de firmalardan kaynaklı nisan ayının sonuna kalan 29. madde evrakları denen bir takım evraklar mevcut. Bunları hazırlayıp önce maden mühendisleri odasına ve daha sonra da grubuna göre il özel idarelerine ya da maden işleri genel müdürlüğüne veriyoruz.  Ve bu saydıklarımda il özel idaresi haricinde tüm türkiye sadece ankaradan verebiliyor.  O yoğunluğu kalabalığı düşün artık. Ve ben bu gün o karmaşanın içindeydim. Meslek hayatımda ilk defa yaptığımdan da bir süre şaşkınlıktan kendime gelemdim. :(  Ama saatlerce sıra beklemek beni kendime getirdi ;) sabah yedi buçukta evde yediğim kahvaltı ile duruyorum. Boğazımdan bşir bardak su dahi geçmedi gün boyu. Son anda yetiştiğim trende yerime oturur oturmaz bir şişe suyu devirdim. Boş mideye inince de şimdi midem ağrıyor. Amaaaaan gün boyu ayakta sıra beklemekten belim, ayaklarım, başım kısacası her yerim ağrıyor.

İşte böyleeee. En son postumu ankara garında yazmıştım 10-12 gün önce.  Yoğunluktan yazamamıştım. Şimdi de ankara-konya treninden yazdım size. Hadi ben kaçtım. En yakın zamanda tekrar görüşürüz. Annem yaa daha benim hikayem ver kaç zamandır onu da yazamadım :( İnşaallah hikayem ve diğer yazılarımla tekrar dönüyorum mecburi aradan.