DUR BİRAZ...

Dursan biraz, nefes alsan, kuş bakışı, tepelerden baksan şöyle hayata.
Sen olmadan da işler, bu düzen tıkırında.
Ama yok, düzen böyle.
Aslında rahatlasan, şöyle bir yaslansan arkana, o an ne işin varsa bıraksan bir kenara.
Patrondan azar işitme pahasına, başına gelebilicekleri bile bile durdursan o anı.
Fakat ne mümkün!
Düzen böyle, hayat böyle…
Makineleşmiş insan ruhu mu?
Al sana kanıtı.
Hayal kurmak için bile fırsatın yok.
Olsa bile ortamım uygun değil.
Mevsim yaz değil, yıldız yok, müzik yok…
Anlayacağın hayallere set çekmek için pek çok bahane mevcut.
İçinde yeşeren tüm umutları, aklını bir gelin gibi süsleyen bütün hayallerini gözünü kırpmadan es geçiyorsun.
Direnmiyorsun hayallerin uğruna.
Tek derdin bir yere yetişmek, birilerini memnun etmek ya da akşam trafiğine yakalanmamaya çalışmak.
Ne zaman ki başına bir hal gelir, işte o zaman anlarsın maalesef.
Hayallerinin, umutlarının, en önemlisi de kendinin hiçbirşeyden önemli olmadığını.
O vakit geç midir erken midir buna da kader karar verir elbet.
Ömür denilen şey hayattır.
Ya payına düşen kederi parlatacaksın ya da ömrünle iyi geçinmeye bakacaksın.
İkincisini tercih edersin umarım...