BABAM...

         Bazı çocukların hiç babası olmaz. Ya gerçekten olmaz artık bu dünyada değildir yada vardır ama yoktur. Vardır aslında babası ama ne bir sorununu bilir çocuğunun, ne hangi kitabının alınacağını, ne öğretmeninin ismini ne de çocuğunun arkadaşlarını...çocuğunun hayatına dair en ufak bir fikri bile yoktur babanın. Ne zaman kalkar, ne zaman yatar, neyi sever neyi sevmez. İşte o babalarla evli annelerin işi gerçekten çok zordur. Çünkü muhtemelen sadece çocuğunun değil karısınında neyi sevip sevmediğini bilmez. Bunu bilinçli yada bilinçsiz bi şekilde yaparlar ama sonuçta farketmiyor. Babasız bi çocuk, kocasız bi kadın...

      Yada gerçekten babası olmayan çocuklar. Ölmüştür onların babaları. Hastalanmıştır, kaza geçirmiştir, beklenen veya ani bir ölüm bi şekilde onları ayırmıştır.

       Ben hangisiyim şimdi. İkisini de yaşadım. Önceden babam vardı ama aslında yoktu. Şimdiyse gerçekten yok. Artık bu dünyada değil. Derdim ben babamın yokluğunu çok hissetmem herhalde diye. Ama öyle olmuyormuş işte. Artık hayatta olmaması insanın yüzüne fena çarpıyormuş. Aslında onu çok  ama çok özlüyormuşsun. Aslında alışmıştın onun yokluğuna. Çocukluğundan beri yoktu. Arada gelirdi sonra hemen giderdi. Hayat bu çalışılması lazımdı. Para kazanılması gerekiyordu. Çocuklar nasılsa bi şekilde büyüyorlardı. Uzakta olunsa da olurdu. Büyüdüklerinde çalışmasada olurdu. Ama insan hesap edemiyor işte. Ya onların büyüdüğünü göremeyekse o baba. Benim babam gibi. Yok artık. Aslında var. Ama bu dünyada yok o artık diğer alemde. Keşke hep bizimle birlikte olsaydın be babam keşke... Kısa süren beraberliğimizi keşke dolu dolu yaşasaydık. Bu çok gücüme gidiyor. Şimdi benim bu yazdıklarımı bi yerlerden okuyorsundur, görüyorsundur. Bunu biliyorum. Ama şunu da bil babacım ben seni çok özledim...